Jul 26, 2014 RockAddiction Αφιερώματα, ΚΡΙΤΙΚΕΣ, ΝΕΑ 0
Ο τίτλος sex rock and drugs είναι ο τίτλος που έχει ταυτιστεί με την ζωή του κάθε rockstar και η ζωή του rockstar είναι η ζωή που οι περισσότεροι από εμάς φανταστήκαμε και ελπίζαμε να ζήσουμε, όταν στην εφηβεία ήρθαμε σε επαφή με το rock.
Ήταν και είναι ελκυστικό και όχι μόνο για έναν έφηβο, να ζει μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας, να έχει άφθονο σεξ και να ροκάρει πάνω στην σκηνή……ουάου…..
Ναι και γω κάπως έτσι ξεκίνησα και πίστευα πως αυτό το παραμύθι δεν θα έχει τον δράκο του.
Νόμιζα πως όλη μου η ζωή θα ήταν ένα πάρτι χωρίς τελειωμό, νόμιζα πως ήμουν τυχερός που γνώρισα το rock στα 12 μου και η αλήθεια είναι πως είμαι τυχερός που σήμερα στα 45 μου παραμένω ροκάς.
Και ναι στην αρχή όλα ήταν όμορφα μέσα στους ανεξερεύνητους ήχους της απαγορευμένης τότε κοινωνικά rock μουσικής. Είχα την αίσθηση της διαφορετικότητας και της αντίδρασης απέναντι σε μια κοινωνία που δεν δεχότανε τίποτα το καινούργιο πέρα από τα στάνταρ του ύπνου της.
Δεν άργησε να έρθει και η πρώτη ηλεκτρική κιθάρα και τα πρώτα ξενύχτια με τα δάχτυλα να ματώνουν πάνω στις χορδές και όπως δεν άργησαν να μπουν στην ζωή μου και κείνα με τα σπρέι γραμμένα στους τοίχους συνθήματα όπως το i hope i die before i get old, όπως το ζήσε έντονα αγάπησε παράφορα πέθανε νέος και φυσικά το σύνθημα που όλοι αγαπούσαμε sex rock and drugs.
Το πάρτι πλέον είχε στηθεί και κάπου στα 16 μου ήρθε και το κερασάκι.
Στην αρχή μερικές μπύρες, μετά λίγες βότκες, λίγο αργότερα ένα μονοφυλάκι και η πόρτα του χάους πλέον ορθάνοιχτη μπροστά μου, να μου χαμογελά σαν νεράιδα από ξωτικό παραμύθι.
Δεκαετία του ΄80 και το rock στην ζωή μου γίνετε heavy metal, το σεξ γίνετε συνήθεια και τα ναρκωτικά κάνουν την εμφάνισή τους όλο και πιο τακτικά.
Τα χρόνια με προσπερνούν και από τα 18 βρέθηκα στα 28 μα rockstar δεν έγινα, το σεξ άρχισε να χάνει την ιδέα του αλλά τα ναρκωτικά συνέχιζαν να υπάρχουν.
Τα όνειρα πλέον είχαν καταχωνιαστεί στα υπόγεια της ψυχής μου, το rock έπαιζε στα θωλομένα αυτιά μου ανήμπορο να αγγίξει και την πιο ορατή μου χορδή, οι γυναίκες, οι φίλοι και οι γνωστοί χανόντουσαν από την ζωή μου, μα εγώ πλανεμένος από την μέθη άνοιγα εκείνη την στιγμή την πόρτα της κολάσεως που άλλοι την λένε ηρώ, άλλη την λένε ζουζού, μα οι πιο πολλοί την ονομάζουν παραμύθα.
Το πραγματικό της όνομα δεν τολμά κανείς να το πει.
Ηρωίνη……………………………….
Εδώ μυρίζει θάνατο, μα πρώτα θα ξεπουλήσω τα πάντα για να την έχω στο αίμα μου.
Εδώ τα όνειρα έχουν πεθάνει, το σεξ είναι αόρατο και το rockstar απλά ότι λάμπει δεν είναι και χρυσός.
Εδώ ο κόσμος είναι μαύρος, δεν υπάρχουν λόγια για να τον περιγράψω.
10 χρόνια χαμένος στον άδη, 10 χρόνια προσμονής του θανάτου μου που δεν έλεγε να έρθει.
10 χρόνια παρακάλια στον χάρο να με πάρει μα αυτός τίποτα, τίποτα μέχρι εκείνο το ξημέρωμα που ένιωσα το χάδι του, που άκουσα να μου λέει όχι δεν σε θέλω στην αυλή μου.
Ένιωσα να με λούζουν όλες του κόσμου οι κατάρες μαζί, ένιωσα ταυτόχρονα και μια σπίθα ζωής, μια σπίθα που μου΄δινε ανάσα.
Ε ναι ρε πούστη μου θα ζήσω είπα και ξεκίνησα παίρνοντας ένα μονοπάτι παράξενο, ένα μονοπάτι αλλόκοτο, ένα μονοπάτι των θαυμάτων.
Και το πιο παράξενο ήταν εκείνο που μου είχανε πει: αν θέλεις να κόψεις τα πράγματα είναι απλά, ένα πράγμα χρειάζεται να αλλάξεις.
Ένα είπα νιώθοντας λίγο την ανακούφιση της ευκολίας του ενός.
Ναι μου λέει ένα, να τα αλλάξεις όλα.
Χάθηκα, και τα άλλαξα όλα, μα κάτι δεν κολλούσε, κάτι ένιωθα ότι έλλειπε.
Ναι δεν έπαιζα πλέον κιθάρα και δεν άκουγα rock, παρά μονάχα έψαχνα την γαλήνη μου μέσα στην jazz και μέσα στην κλασική.
Ναι δεν λέω για λίγο καιρό ένιωσα την ηρεμία τους, μα πάλι κάτι έλλειπε από την ζωή μου.
Μοιράστηκα αυτή μου την έλλειψη σε έναν φίλο και αυτός με ρωτάει, ρε συ Άκη κανά χόμπι δεν είχες ή έχεις στην ζωή σου;
Εκεί κατάλαβα την πραγματική μου ανάγκη, αυτό που αγάπησα πιο πολύ στην ζωή μου το είχα θυσιάσει για χάρη των ναρκωτικών.
Κατάλαβα πως ήμουν ερωτευμένος με την μουσική, με την κιθάρα, με τα στιχάκια της ψυχής, με κείνες τις νότες που πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής.
Και αυτή η μουσική με μία λέξη (δεν μ’ αρέσουν οι υποκατηγορίες) είναι το ROCK.
Δεν με νοιάζουν πλέον τα σταριλίκια και τα δήθεν παιξίματα, απλά έμαθα να νιώθω αυτό που ακούω, αυτό που παίζω και γουστάρω που τα όνειρά μου επιζήσανε και παίρνουν ζωντανή μορφή…..
Σε αυτά τα 7 χρόνια που είμαι νηφάλιος τον πιο σημαντικό ρόλο τον έπαιξε η μουσική, εμ όπως και να το κάνουμε αλλιώς νιώθω τώρα όταν χτυπάω ένα Λα ματζόρε πάνω στην epiphone και αλλιώς το ακούω από το marshall !!!!!!!!!!!!!!!!!
Άκης Κουστουλίδης και ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής…………..