ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ 80’s METAL ΟΠΑΔΟΥ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΑΚΟΥΕΙ HEAVY METAL… (στην Ελλάδα)
Συχνά στην ζωή μου έχω συναντήσει ανθρώπους που μου έκαναν την εξής ερώτηση «Τι μουσική ακούς;» δίνοντάς τους την γνωστή απάντηση Heavy Metal όλοι στραβομουτσούνιασαν (εκτός από τους ομοϊδεάτες) και μου είπαν «Τι; και σε είχα για σοβαρό άνθρωπο». Σοβαρότατος και μάλιστα πολύ είμαι βρε ηλίθιε κομπλεξικέ, τι παραπάνω έχει ας πούμε το δικό σου είδος μουσικής από το δικό μου;Είναι το σημερινό Heavy Metal γερασμένο; ή όχι; είναι δηλαδή το νέο Metal το παλιό Heavy Metal απλώς μεταμφιεσμένο; είναι καλό το παλιό Heavy Metal που κάνει άχρηστο αυτό το νέο Metal; ή είναι το νέο Metal απλώς διαφορετικό; το διαφορετικό σημαίνει και καλό; ας μου απαντήσει αλήθεια κάποιος.
Στα 80’s φίλοι μου, υπήρχαν αρκετοί που άκουγαν Heavy Metal, μόνο και μόνο γιατί ήταν (κάπως) τις μόδας, το απαιτούσαν και οι γηπεδικές αθλιότητες (αν ήσουν hooligan έπρεπε να ακούς σκληρό Rock ή τουλάχιστον Metal). Πολλοί απ’ αυτούς με το πέρασμα του χρόνου, θεώρησαν το Metal ως παιδική αρρώστια και απομακρύνθηκαν με ελαφρά πηδηματάκια, τώρα ακούν μόνο γυφτό-σκυλάδικα.
Όλοι αυτοί λοιπόν, οι ex-Metal οπαδοί που στα 80’s χτυπιόντουσαν μαζί μας στους ήχους του Heavy Metal… σήμερα είναι κυριλέ και δήθεν, ενώ ακούν από έντεχνα έως λαϊκά. Αυτό εν ολίγης το θεωρούν «διασκέδαση» και ορισμένοι σε θεωρούν και κολλημένο που «ακούς ακόμη αυτές τις αηδίες», ευτυχώς που αυτοί ανακάλυψαν στο πέρασμα του χρόνου την ποιότητα της μουσικής.
Δυστυχώς, όμως λίγοι έμειναν από τότε και έχουν σταθερή πορεία και αδιάλειπτη παρουσία τόσων χρόνων (όπως ο γράφων). Πολλοί έχουν περάσει από το Heavy Metal αλλά λίγοι έμειναν σταθερά παρόντες τόσα χρόνια.
Τότε, στα 80’s μαζευόμαστε στα σπίτια για να ακούσουμε όλοι μαζί σαν παρέα κάποιο νέο δισκο, τώρα ίσως ποτέ. Τότε για να πας στο εξωτερικό να δεις ένα festival ήθελες ίσως και 5 (σημερινούς) βασικούς μισθούς, λέγαμε ας πούμε π.χ. «διάβασες ρε συ, τι έγινε στο Donington;». ‘Οποτε βλέπαμε κάποιο Metal video-clip στην TV τρέχαμε αμέσως να το γράψουμε σε κάποια βιντεοκασέτα, τώρα το πολύ να κάνουμε ένα ψυχρό “like” στο Facebook.
Τότε (80’s), γινόταν μια συναυλία περίπου κάθε 6 μήνες, έτσι αναγκαστικά πηγαίναμε σε όλες, σήμερα γίνονται κάθε εβδομάδα (περίπου) και δεν πάμε σχεδόν σε καμία. Οι Έλληνες Metal οπαδοί στα 80’s άκουγαν κλασικό Heavy Metal, στα αμέσως επόμενα χρόνια Power Metal, τώρα πια δεν ξέρω τι πραγματικά ακούν, ίσως ούτε και οι ίδιοι να ξέρουν. Τότε στα 80’s εάν τα συγκροτήματα είχαν πλήκτρα ήταν φλώροι, στα αμέσως επόμενα χρόνια στα 90’s ήταν κάπως πρωτοποριακό, ενώ τώρα είναι εντελώς συνηθισμένο και φυσικό σαν φαινόμενο.
Τότε πηγαίναμε Σαββάτο πρωί στα δισκάδικα για αγορά δίσκων, καφέ και βόλτα, αλήθεια πόσοι το κάνουν αυτό ακόμα και σήμερα; Ίσως ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν θα μπορώ να πηγαίνω στο κατάστημα δίσκων για να διαλέγω εγώ, τους δίσκους μου.
Τώρα είναι απείρως πιο εύκολο να τα κατεβάσουν οι δήθεν οπαδοί του Metal με download. Εγώ θυμάμαι τον πρώτο δίσκο βινυλίου που αγόρασα, εσύ φίλε μου που κατεβάζεις ασύστολα μουσική (που στην ουσία πραγματικά δεν την ακούς, κιόλας), θυμάσαι το πρώτο σου download; Τώρα, το πολύ-πολύ να στείλεις (ή να σου στείλουν) ένα link με e-mail που πολύ πιθανόν να μην το κατεβάσει κανείς, επειδή δεν έχει ούτε τη διάθεση, αλλά ούτε και τον χρόνο, ή το πολύ-πολύ απλά να μείνουν (επαναλαμβάνω) σε ένα παθητικό και μίζερο ψηφιακό “like” στο facebook. Δυστυχώς έχουμε γεμίσει Metalο-συλλέκτες του YouTube.
Αρνούμαι να δω το Heavy Metal ως το ανώδυνο παιχνιδάκι το οποίο διασκεδάζει διάφορους εκεί έξω, αρνούμαι να το αντιμετωπίσω με μερικά κλικ στο ποντίκι του υπολογιστή μου, που θα με γεμίσουν στην κυριολεξία με αέρα κοπανιστό. Το Heavy Metal κατακτείται όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή που είναι πάντα δύσκολα, δεν χαρίζεται. Για κάποιους αυτά είναι γραφικότητες, για κάποιους άλλους στάσεις ζωής.
Μια κακή συνήθεια αρκετών (δυστυχώς) Heavy Metal οπαδών, είναι να μπαίνουν εύκολα σε κάποια μουσικά καλούπια, που ελαφρά τι καρδία κατηγορούν τους υπόλοιπου ότι είναι πρόβατα. Ότι είναι επίσης κατευθυνόμενοι (λες κι αυτοί δεν είναι) και ότι είναι γενικά οπαδοί του συρμού. Εγώ ας πούμε δεν ακούω καθόλου black/ death/ thrash κ.λπ. ακραία Metal είδη, έγινε κάτι το τρομερό που δεν τα ακούω, άλλαξε κάτι στην μουσική μας; καλώς ή κακώς όμως υπάρχουν τέτοιου τύπου στερεότυπα στο Metal.
Προσωπικά (αν και ακούω Metal από τις αρχές των 80’s) ποτέ δεν ένοιωσα όμως ότι σαν Metal οπαδός πρέπει να ντύνομαι ντε και καλά μέσα στα μαύρα, να έχω μακριά μαλλιά, το Heavy Metal φίλοι μου δεν είναι αποκλειστικά στην εμφάνιση μας, αλλά στην καρδία μας, στο μυαλό μας και στην ψυχή μας. Ευτυχώς όμως παρατηρώ (διαπιστώνω) όλο και περισσότερο ότι τα τελευταία χρόνια το Heavy Metal προσελκύει και πιο ανοιχτά μυαλά, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας. Αυτές είναι καταστάσεις που δυστυχώς τις εκτρέφουν οι διάφοροι δήθεν «πατέρες του Metal» καθώς και έντυπα του χώρου μας, ενώ έχουν εμφανιστεί όλα αυτά τα χρόνια και διάφοροι αυτόκλητες μεταλάδες που έκαναν βαρυσήμαντες δηλώσεις περί Heavy Metal, αλλά μετά χάθηκαν κυριολεκτικά εν μια νυκτί σαν διάττοντες αστέρες. Τόσα χρόνια έχουμε χορτάσει από τους διαφόρους που προτείνουν δίσκους για αγορά, εσείς φίλοι μου ακούστε πρώτα αυτό που θέλετε και μετά να το αγοράσετε.
Φίλοι μου το Heavy Metal είναι για όσους θέλουν να ακούσουν σοβαρά και αληθινά τη μουσική μας και όχι μια μουσική με ημερομηνία λήξεως… όπως τόσα και τόσα άλλα υπό-είδη μουσικής αθλιότητας. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν το μεγαλείο και τη σημασία του Metal. Από τη φύση του είναι ανυπότακτο, είναι μουσική που βιώνεται, δεν είναι μουσική για ανεγκέφαλη διασκέδαση, είναι τροφή για σκέψη. Η ένταση της κιθάρας, των δυνατών drums και των ιδιαίτερων φωνητικών το κάνει απεχθές στον περισσότερο κόσμο. Μη στεναχώριεστε έτσι είναι το σωστό, το Metal είναι μουσική από τη φύση του για λίγους και καλούς. Όταν μάθεις να ακούς Heavy Metal δεν θες άλλο, θες κι άλλο. Ακόμη και όταν νιώθεις άσχημα, ακούγοντας Heavy Metal αισθάνεσαι αμέσως καλύτερα… έτσι δεν είναι;
Όλα αυτά τα χρόνια που ακούω Heavy Metal και μαζεύω δίσκους βινυλίου, όλους τους αγόρασα μόνος μου, κανείς ποτέ δεν μου χάρισε τίποτα. Όλα αποκτήθηκαν με κόπους και φυσικά θυσίες, επίσης μου έχουν στοιχίσει αρκετά σε χρήματα και σε χρόνο ψαξίματος. Έχοντας στο μυαλό μου τους κόπους, τις θυσίες και τις δυσκολίες που πέρασα, αγαπώ αυτή την μουσική πραγματικά και όχι επιδερμικά.
Αν δεν θέλετε να πεθάνει η αγαπημένη μας μουσική, αγοράστε αυτά που σας αρέσουν (τουλάχιστον) στο φυσικό τους προϊόν δηλαδή σε βινύλια ή σε CD. Προπάντων μην το «παίζετε» μέταλλο-πατέρες ή ξερόλες, ακούστε την μουσική που σας αρέσει, και αφήστε τα δήθεν σχόλια, η μουσική μας έχει ανάγκη από σωστούς και σώας τας φρένας οπαδούς και όχι γραφικούς ή ακόμα χειρότερα κομπλεξικούς. Οι πιο ηλίθιοι είναι πάντως αυτοί που κάθονται και τσακώνονται για το πιο είδος Heavy Metal είναι το καλύτερο, γι’ αυτό λοιπόν, έχει χαθεί η σπίθα του Heavy Metal στην Ελλάδα…
Τέλος, για έμενα το Heavy Metal είναι… η ρεαλιστική απεικόνιση ενός παραμυθιού… ένα κομμάτι ζωής… η αρτιότερη και τελειότερη μορφή έκφρασης του ανθρώπου… πολλές ζωές μέσα σε μία που καταλήγει σε μία κατάθεση ψυχής… μία δεύτερη ζωή… αγάπη γιατί μοιράζεσαι πολλά πράγματα με άλλους… έκφραση, επικοινωνία, ενέργεια, φαντασία, ανθρωπιά.
Πιστεύω να διαβάσατε με προσοχή το κείμενο μου… και να με κρίνατε με επιείκεια (βλέπω άλλωστε τα πράγματα ίσως ακόμα λίγο ρομαντικά).
Θέλεις να γράψεις μια κουβέντα για το Heavy Metal και την βινυλιακή συλλογή σου και δεν σε αφήνουν. Σου την βγάζουν ξινή όλοι οι δήθεν «μεταλό-πατέρες» σε γελοιοποιούν πριν προλάβεις να την αρθρώσεις. Εγώ θα είμαι πάντα ο αμετανόητος ρομαντικός που θα γράφει για το Heavy Metal. Οι κακεντρεχείς και τα πικρόχολα σχόλια τους δεν με αφορούν και ούτε με αγγίζουν, τους αφήνω απλά στην μιζέρια τους. Όσοι δεν μπορούν να σε φτάσουν… προσπαθούν δυστυχώς με κάθε τρόπο να σε μειώσουν. Απλά, μείνετε να γκρινιάζετε και να βράζετε στο ζουμί σας, μου προξενείτε αποστροφή και αναγούλα, όλοι εσείς οι δήθεν.
Κείμενο: Ηλίας Κωστόπουλος.
