REVIEW: SCOTT STAPP – Proof of Life (2013) (Wind Up Records)
Σε μια περίοδο που οι υπόλοιποι Creed είναι μαζί με τον πολυάσχολο και πολυτάλαντο Myles Kennedy οι οποίοι στο σύνολο είναι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Alter Bridge, ο τραγουδιστής των Creed Scott Stapp, κυκλοφορεί το 2ο προσωπικό του album με τίτλο “Proof of Life“. Με βάση διάφορες συνεντεύξεις αλλά και χωρίς να γνωρίζουμε τι ακριβώς έχει γίνει, η περσινή χρονιά πέρα από τις ασχολίες του Mark Tremonti (κιθάρα) με το solo του project “Tremonti“, αλλά και του Scott Philips στα ντραμς, γράφοντας ένα album με τους “Projected” μετά από την περιοδεία αφιερωμένη στα album “My Own Prison” and “Human Clay” των Creed στις Η.Π.Α., Λατινική Αμερική και Ινδονησία, είχαν σειρά να γράψουν το επόμενο και δεύτερό τους album μετα το reunion τους από το 2009. Τα πράγματα όμως είτε λόγω timing, είτε λόγω διαφορετικής άποψης όσον αφορά την δισκογραφική, είτε άλλων μουσικών ασχολιών, αυτό το album δεν βγήκε ποτέ αφήνοντας το για κάποια άλλη χρονιά λόγω του μεγάλου φορτωμένου προγράμματος κυρίως του Mark Tremonti.
Έτσι ο Scott Stapp βρήκε την ευκαιρία να κυκλοφορήσει το “Proof of Life“, με την εταιρία που έχει τους Creed και είχε τους Alter Bridge (Wind up Records), μόνο μέχρι το πρώτο τους album με τίτλο “One Day Remains” και με τον παραγωγό Howard Benson (3 Doors Down, Halestorm, Skillet) και στην μίξη τον Chris Lord-Alge (Green Day, Aerosmith, U2).
Το album ξεκινάει με το πρώτο single με τίτλο “Slow Suicide“, στο οποίο ακούγεται ο Stapp….διαφορετικός! Φαίνεται πως ξεκινάει ένα album με μια όρεξη για αλλαγή, δύναμη από μέρους του. Είναι καλή αυτή η αλλαγή? Θα το δούμε παρακάτω, ενώ παράλληλα το “Slow Suicide” μου θύμισε και κάτι από Ozzy στα πιο γλυκανάλατα κομμάτια του, άλλα σίγουρα δημιουργήθηκε για να είναι ένα δείγμα και κράχτης ίσως για το album χωρίς να είναι άσχημο κομμάτι για αρχή.
Περνάμε στο “Who i Am“, το οποίο για μένα προσωπικά είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκού, βαρύ, τσαμπουκαλεμένο και βεβαίως θυμίζει εποχή Creed! Με το ομώνυμο “Proof of Life“, συνεχίζουμε προς ένα σκοτεινό intro και σε ένα όμορφο ανατολίτικό-μελωδικό ταξίδι με τον Stapp να δείχνει πως άμα θέλει το έχει σε εκφραστικότητα και με όρεξη για κάτι καινούργιο και φρέσκο. Ατμοσφαιρικό κομμάτι και μετά την μέση να παρατηρούμε και πιο γρήγορα tempo και σκοτεινά παράλληλα. Σίγουρα κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον από ότι έχουμε ακούσει από όλα τα solo κομμάτια του Stapp.
Από εδώ και πέρα όμως ξεκινάνε οι γκρίνιες μου σχετικά και πιο συγκεκριμένα, με το καθαρά radio-friendly “New Day Coming” στο οποίο εδώ ο Scott Stapp ποντάρει στο να κερδίσει νέους fans και σίγουρα όχι rock, αλλά πιο pop. Το “Only One” θα συνεχίσει την γκρίνια μου με άλλο ένα κομμάτι σε στυλ πιο κοντά σε U2 & Coldplay μονοπάτια.
Aν και με catchy refrains, το album περιέχει κομμάτια που θέλουν να είναι mass-sing along με μια πιο pop πλευρά παρά rock… ακόμα και στα drums, στην πλειοψηφία θα το ακούσετε ότι είναι πιο “ηλεκτρονικοποιημένα“, όπως στο “Break out” ή και στο “Hit me More” με την electro εισαγωγή. Περνώντας στα επόμενα κομμάτια “Jesus was a Rockstar” (ενώ κάτι πάει να κάνει για πιο rock κομμάτι) και το “What Would Love Do” περνάνε απαρατήρητα δυστυχώς και με κάνουνε να προτιμώ από αυτή την Pop-μπαλαντοειδή θύελλα το “Crash” και κλίνουμε με το “Dying to Live“.
Λοιπόν να ξεκαθαρίσω ότι αν περιμένεις κάτι από Creed….χμμμμ δύσκολο, μετρημένο ίσως σε κάποιες λίγες στιγμές του album και κυρίως προς στην αρχή του “Proof of Life“. Τι θέλει να πει εδώ ο ποιητής?? Ίσως δεν θα ήθελε να βγάλει κάτι επηρεασμένο από Creed, ίσως εκεί στην παραγωγή πήρε άλλη τροπή το θέμα και ξέφυγε από τα γνωστά rock μονοπάτια που μας έχει συνηθίσει ο Stapp, ή απλά ήθελε να πειραματιστεί και να ακουστεί πιο εμπορικός και πιο μοντέρνος?
Εμένα πάντως επιτρέψτε μου να ξανακούσω το “Great Divide” και να περιμένω παράλληλα άλλη μια επιστροφή των Creed κάποια στιγμή!.
George Markogiannakis
