REVIEW: DAVID BYRON – Take No Prisoners (1977) (Bronze)
SIDE I: Man Full Of Yesterdays, Sweet Rock ‘N’ Roll, Steamin’ Along, Silver White Man, Love Song.
SIDE II: Midnight Flyer, Saturday Night, Roller Coaster, Stop (Think What You’re Doing), Hit Me With A White One.
DAVID BYRON BAND: David Byron – Vocals, Mick Box – Guitars, Denny Ball – Bass, Lee Kerslake – Drums, Lou Stonebridge – Keyboards.
Produced by Peter Gallen και David Byron.
Ο David Byron έγινε διάσημος σε όλον το κόσμο, σαν ο τραγουδιστής των μέγιστων Uriah Heep, στον τελευταίο χρόνο συνεργασίας του με το συγκρότημα των Heep, κυκλοφόρησε αυτόν τον πρώτο του καλλιτεχνικό solo δίσκο.
Δεν θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι η φωνή του David Byron αποτελεί την επιτομή μέσα στη δεκαετία του ‘70 για το Hard Rock και το Heavy Metal. O εκπληκτικός συνδυασμός της φωνής του, να πιάνει τις υψηλές νότες ήταν το σήμα κατατεθέν του, ένας ογκόλιθος για την σκληρή αγαπημένη μας Hard Rock μουσική.
Ο David Byron είναι από τους πλέον άδικα χαμένους της ιστορίας του Hard Rock, ο υψίφωνος με την κρυστάλλινη οπερετική φωνή είναι το πρώτο πράγμα που προσέχεις στη μουσική των Uriah Heep. Πιθανόν γιατί είναι και η πρώτη τέτοια φωνή που ακούς στη ζωή σου, αμίμητος στην εξωγήινη, κυματιστή χροιά του, στις πότε μανιασμένες και πότε γαλήνιες ερμηνείες του και στα ανεπανάληπτα παιχνίδια του με τα όρια των χορδών του.
Μόλις με πέντε χρόνια καριέρας στους Uriah Heep, ο David εκμεταλλεύτηκε ένα διάλειμμα της μπάντας και ηχογράφησε αυτό το πρώτο του solo album.
Σε παραγωγή David Byron και Peter Gallen, ο δίσκος υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από μέλη των Uriah Heep (Mick Box, Lee Kerslake). Αυτό μάλλον δεν έρχεται σαν σημαντική έκπληξη αφού το “Take No Prisoners” ακούγετε λίγο, σαν να είναι album των Uriah Heep.
Ο David Byron είχε την ευκαιρία να ηχογραφήσει κάποιο υλικό που δεν θα είχε ποτέ ηχογραφήσει σαν μέλος των Uriah Heep, παράδειγμα είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη συμβατική μπαλάντα “Love Song”, ή το pop τραγούδι “Streamin’ Along”, να περιλαμβάνονται σε κάποιο LP των Uriah Heep.
Αυτός ο πρώτος solo δίσκος του David Byron ξεκινά με το “Man Full Οf Yesterdays’’ σε μουσικό στιλ Uriah Heep με πλήκτρα και κιθάρα, μια ωραία μελωδία λοιπόν και με κάποια mellotrons από τον John Wetton (Asia, U.K.) και μια από τις καλύτερες φωνητικά επιδόσεις του, στο δίσκο. Η συνέχεια έρχεται με το “Sweet Rock ‘N’ Roll’, όπου ακούμε το David σε μια πιο bluesy σύνθεση.
Δυστυχώς το τραγούδι “Steamin’ Along” έχει κάποια discο synthesizers, ήταν σαφώς μια προσπάθεια να διευρύνει το κοινό του ο τραγουδιστής, σε ένα ευρύτερο πιο pop κοινό. Ο Mick Box άξιζε τη δόξα για το ωραίο solo στη κιθάρα, αλλά το υπόλοιπο τραγούδι είναι απλά αρκετά βαρετό.
Συνέχεια με το “Silver White Man” όπου ο Byron βρέθηκε πάλι πίσω σε ένα πιο Uriah Heep Hard Rock ήχο, παρά τους σε Uriah Heep στιλ στίχους, το τραγούδι είχε μια ισχυρή μελωδία και για άλλη μια φορά, ο Byron βασίλεψε με τις πιο χαρακτηριστικές φωνητικές βολές του για να δώσει στο τραγούδι μεγαλύτερη έφεση. Μια απλή και συμβατική μπαλάντα, είναι το “Love Song” που είναι μια έκπληξη για το δίσκο, με guest τον John Wetton στα mellotrons, έτσι απλά και ωραία κλείνει η πρώτη πλευρά του δίσκου.
Η δεύτερη πλευρά του δίσκου ανοίγει με το “Midnight Flyer” που είναι ένα αξιοπρεπές Hard Rock τραγούδι, ίσως το καλύτερο του δίσκου. Το καλύτερο χαρακτηριστικό του τραγουδιού είναι πραγματικά, το solo της κιθάρας του Mick Box, το τραγούδι ακούγετε σαν να ήταν παρέα οι Uriah Heep με τους Black Oak Arkansas, στο ίδιο studio.
Το επόμενο “Roller Coaster” είναι ένα συμπαθητικό Hard Rock τραγούδι με κάποια πραγματικά καλά drums από τον Lee Kerslake, οι στίχοι είναι λίγο πολύ αυτοβιογραφικοί γι’ αυτό ακούγετε και η σειρήνα της αστυνομίας σαν ηχητικό εφέ, δυστυχώς το τραγούδι σταματά τόσο γρηγόρα και νωρίς και κάπως απότομα. Το “Stop (Think What You’re Doing)” που είναι σε στιλ 50’s τραγούδι, είναι στην πραγματικότητα μια ωραία αλλαγή ρυθμού για τον δίσκο και χρησίμευσε για να επιδείξει πόσο καλή φωνή είχε ο μεγάλος και μοναδικός David Byron. Ο δίσκος κλείνει με το “Hit Me With A White One”, η αναφορά είναι σε ένα alcohol mix-drink (χρόνιο πρόβλημα του Byron), ίσως το χειρότερο κομμάτι του album. Ένα στιγμιαίο όμως Rock τραγούδι, που σώζεται μόνο από το ωραίο κιθαριστικό solo του Mick Box και την guest εμφάνιση του Ken Hensley στην ακουστική κιθάρα.
Αυτό είναι ένα album που θα πρέπει ίσως να το κατέχουν ίσως μόνο οι Uriah Heep οπαδοί. Είναι ευχάριστο και ίσως καλύτερο από πολλές άλλες solo προσπάθειες των μελών της μπάντας, αλλά απλώς είναι κάπως πιο ήπιο για να αρέσει σε οποιονδήποτε, άλλον εκτός από τους Uriah Heep φανατικούς οπαδούς.
Ο δίσκος έκανε κάποια εμπορική επιτυχία, αφού κυκλοφόρησε με δύο διαφορετικά εξώφυλλα σε Αμερική και Ευρώπη, εδώ σας έχω και τα δύο εξώφυλλα, αρχικά το Αμερικάνικο (το οποίο και έχω) και στο τέλος τις κριτικής το Ευρωπαϊκό.
Μέσα στη χρονιά του 1975, η καριέρα του David Byron ήταν επίσης κάπως ψηλά σε δημοτικότητα παράλληλα με αυτή των Uriah Heep.
TRIVIA:
Με τα προβλήματα του αλκοολισμού του, ο David Byron πεθαίνει το 1985. Ο David Byron, (πραγματικό όνομα David Garrick, 29/1/1947 – 28/2/1985) πεθαίνει, αφού η υγεία του έχει αποδυναμωθεί έπειτα από χρόνιες καταχρήσεις ναρκωτικών και αλκοόλ, έτσι το Hard Rock χάνει μια διαπεραστική και στεντόρεια φωνή, μια για πάντα. Ο David Byron έχει περάσει πλέον, μετά το θάνατο του, στη Rock μυθολογία, μόνο που αν η αυθεντική μυθολογία είναι φανταστική, γι’ αυτόν έχουμε χειροπιαστά τεκμήρια του ότι έζησε κι έκανε αρκετά μουσικά θαύματα. RIP…
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ DAVID BYRON
SOLO
Take No Prisoners [1975]
Baby Faced Killer [1978]
What Was Only Yesterday, The Last EP (Recorded 1984) [2008]
URIAH HEEP
Very ‘Eavy… Very ‘Umble [1970]
Salisbury [1971]
Look At Yourself [1971]
Demons And Wizards [1972]
The Magician’s Birthday [1972]
Uriah Heep Live [1973]
Sweet Freedom [1973]
Wonderworld [1974]
Return To Fantasy [1975]
High And Mighty [1976]
Live At Shepperton ’74 [1986]
ROUGH DIAMOND
Rough Diamond [1977]
BYRON BAND
On The Rocks [1981]
Lost And Found (Recorded 1980-82) [2003]
One Minute More (Recorded 1980-82) [2008]
Louis Kostopoulos
