REVIEW: GUS G. – I Αm Τhe Fire (2014) (Century Media)
Και έρχεται αυτή η μέρα που έχεις μαζέψει κάποιες ιδέες, έχεις συνθέσει κάποια κομμάτια αλλά δεν σου “κάθονται” για την μπάντα σου και θες να τα αξιοποιήσεις αλλιώς! Τι κάνεις; Σίγουρα δε τα βάζεις κάτω από το ίδιο όνομα της μπάντας σου, εφόσον είναι “έξω από τα νερά της” και το πιο δίκαιο θα ήταν ή να τα κυκλοφορήσεις υπό διαφορετικό όνομα ή αφού είσαι ήδη γνωστός σαν solo artist, τα κυκλοφορείς με το δικό σου όνομα. Ε, αυτό επέλεξε στην προκειμένη φάση και ο Gus G. (Firewind, Ozzy) και εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τον τίτλο “I Am The Fire”.
Με συμμετοχές μπόλικες, με δυνατά ονόματα αλλά και ψαγμένα, ο δίσκος χαρακτηρίζεται ως κάτι που ίσως περιμέναμε σαν προσωπικό εγχείρημα του Gus G, λόγω του ότι είναι γνωστή η αγάπη και οι επιρροές του από την Classic Rock & Metal σκηνή κυρίως των 80’s.
Με το “My Will Βe Done” (το οποίο ήταν και το πρώτο δείγμα που ακούσαμε) και το “Blame it Οn Μe” και στα δύο με συμμετοχές από τον Mats Leven στα φωνητικά, καταλαβαίνεις πως ο δίσκος θα είναι πιο Rock παρά Metal με δυνατά και χαρακτηρικά Rock Riffs και με mid-tempo σημεία σε συνδυασμό με τα μελωδικά refrain χωρίς φυσικά να λείπουν και τα solo καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Σίγουρα ο Mats Leven ταιριάζει απόλυτα στα κομμάτια, χωρίς όμως να είναι και τα αγαπημένα μου από το δίσκο.
Το ομώνυμο, εκτός του ότι είναι το πιο αγαπημένο μου από το “I am the Fire”, ήταν και αυτό το κομμάτι που είχα την μεγαλύτερη αγωνία να ακούσω, λόγω του ότι οι Devour Τhe Day, προσωπικά μου ήταν ήδη γνωστοί αφού είχα λιώσει όλο το καλοκαίρι να ακούω το ντεμπούτο album τους με τίτλο “Time & Pressure”, αφού μιλάμε για μέλη από τους διαλυμένους πλέον “Egypt Central” οι οποίοι είχαν γράψει την δική τους ιστορία στην Αμερικάνικη Alternative/Rock σκηνή. Σίγουρα μιλάμε όπως είπα και πριν για την κομματάρα του δίσκου με ένα μεγαλοπρεπέστατο Riff και τον Blake στα φωνητικά να δίνει τον καλύτερο του εαυτό, ενώ το solo στο συγκεκριμένο κομμάτι έχει και μια δόση από Satriani θα ‘λεγα.
Το “Vengeance” είναι πραγματικά ότι πρέπει για έναν τεράστιο Dave Ellefson, ένα instrumental κομμάτι που σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον σε ένα πλέον πιο Metal φάσμα, με πολλές εναλλαγές σε ρυθμούς και θεματολογία, ενώ περνώντας στο “Long Way Down”, ακούμε μια πιο μπαλαντο-Rock πλευρά του δίσκου με την Alexia Rodriguez, να δένει πολύ σωστά στο κομμάτι αφού η φωνή της αποδεικνύει, για άλλη μια φορά τις σωστές επιλογές/συνεργασίες του Gus G. στον δίσκο, με μια πραγματικά δυνατή “ρεφραινάρα”.
Από τα πιο “γκαζιάρικα” κομμάτια είναι το “Terrified” με τον Billy Sheehan και εδώ για άλλη μια φορά ο Gus να δείχνει εμφανέστατα τις δεξιότητες του στα solo, ενώ από εκεί και πέρα υπάρχουν συνεργασίες με τον Michael Starr στο “Redemption”, με τον Jeff Scott Soto στο “Summer Days” με μια πιο “80-ίλλα” πλευρά του δίσκου, άλλο ένα κομμάτι με τον Tom S. Englund και ένα τελευταίο με τον Mats Leven (τρίτο συνολικά στο δίσκο μαζί του).
Στο σύνολο βλέποντας αυτή την κυκλοφορία από μια λογική πλευρά, θα έλεγα ότι σίγουρα δε μιλάμε για την “μετεξέλιξη των Firewind”. Αν το δούμε απλά σαν ένα διάλειμμα από τους Firewind, θέλοντας ο Gus G. να μας δώσει σε μια κυκλοφορία κάποιες ολοκληρωμένες ιδέες του, οι οποίες δεν ταίριαζαν σε κάποιο δίσκο από το παρελθόν είναι κάτι το τίμιο και κάτι που οι οπαδοί του θα το δεχτούν και θα τους χαροποιήσει ιδιαίτερα.
Γιώργος Μαρκογιαννάκης
