Oct 21, 2013 RockAddiction Ανταποκρίσεις, ΝΕΑ 0
Η ώρα σήμαινε 20.20 όταν κατέφτασα στο γνώριμο Αn Club. Ο κόσμος ήταν ελάχιστος, και παρά το ότι αργότερα είχε κάποια προσέλευση, θεωρώ ότι δεν ήταν ικανοποιητικός για το συγκεκριμένο live.
Χωρίς καθυστέρηση, βγαίνει η πρώτη μπάντα, oι Desert Near The End. Ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί τους και παρά τον μέτριο ήχο που είχαν, οι συνθέσεις τους ήταν πλούσιες με έξυπνες και όμορφες μελωδίες. Η μπάντα δεμένη, με άνεση πάνω στη σκηνή. Η εμφάνισή τους κύλησε ήρεμα, χωρίς πολλές εκπλήξεις. Η στιγμή της βραδιάς τους ήταν το πολύ όμορφο Empyrium-ιακό “Tides of Time”. Σίγουρα θα ήθελα να τους ξαναδώ στο μέλλον.
Δεύτεροι στο stage ανέβηκαν οι Mindthreat. Με μία λέξη: εξαιρετικοί! Είχαν έναν αέρα άκρως επαγγελματικό. Φαινόταν να είχαν προσέξει τα πάντα στη εμφάνιση τους (από το πώς ήταν ντυμένοι, μέχρι και το χρώμα των μουσικών τους οργάνων). Και το θέαμα που ακολούθησε ήταν απλά απολαυστικό. Και λέω “θέαμα” γιατί δεν έπαιξαν μόνο καταπληκτική μουσική μα έδωσαν και τα πάντα στη σκηνή. Η κίνηση τους, η ενέργεια τους, ο “αέρας” τους ήταν τόσο έντονα και ζωντανά που δύσκολα δεν θα σε κέρδιζαν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια στιγμή, ίσως μονάχα προς το τέλος που ο τραγουδιστής (ο Αντώνης) από το πάθος του έπεσε στα πατώματα και τραγουδούσε. Τι εμφάνιση! Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο τους live.
Στο σημείο αυτό θέλω να ζητήσω συγνώμη διότι η φωτογραφική μου μηχανή, ίσως επειδή είναι γριά και κουράζεται, ίσως πάλι επειδή ένιωσε πλήρης από αυτά που είχε δει, αποφάσισε να κλείσει και δεν ξανάνοιξε για το υπόλοιπο της βραδιάς. Αποτέλεσμα της αλαζονείας της, δεν κατάφερα να τραβήξω φωτογραφίες από τις επόμενες μπάντες.
Και μετά… DEATH! Οι Among Ruins ανέβηκαν στη σκηνή και ήταν αλύπητοι. Με τον μετρονόμο στο 200++ μονίμως, τον drummer (ο ίδιος από τους Desert Near The End) να βαράει τα ντραμς με μανία, με τις οι κιθάρες να τρέμουν και τα brutal φωνητικά του τραγουδιστή/μπασίστα Sverd T. Soth (άλλοτε και στους Outloud), οι Among Ruins μας έδειξαν από τη υλικό ήταν φτιαγμένοι. Τα λίγα solo έμοιαζαν σαν μια φωτεινή ανάσα πριν σε ξαναστείλουν πίσω στο σκοτεινό κόσμο του Death. Σίγουρα ικανοποίησαν τους οπαδούς τους. Ευχάριστη έκπληξη ήταν η διασκευή του Forsaken από τους εξαιρετικούς As i Lay Dying.
Τελευταίοι οι headliners, Wolfheart και ομολογώ ότι έπαθα πλάκα από αυτό που είδα. Οι συνθέσεις τρομερές, μελωδίες μοναδικές που κρύβουν όλη τη Φιλανδική κουλτούρα, μυστήρια και προσιτή σαν τις αρχαίες θεότητες. Κάποιες προηχογραφημένες λυρικές και μαγευτικές μελωδίες, μαζί με το μέταλ που οι Σκανδιναβοί τόσο αγαπάνε, μας έδειξαν πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά του λύκου, πόσο πολύ αυτοί οι άνθρωποι παθιάζονται με αυτό που κάνουν. Και το κάνουν εξαιρετικά. Απίστευτα δεμένοι μεταξύ τους (αν δεν ήξερα ότι επρόκειτο για session μουσικούς, δεν θα το πίστευα ποτέ), γυμνασμένοι και σκληραγωγημένοι, έδειξαν και με τη σκηνική τους παρουσία ότι είναι παρόντες και δεν θα περάσουν αδιάφοροι. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να τους βγάλω φωτογραφίες, μα ο frontman είναι σίγουρα απόγονος κάποιου πολέμαρχου των Vikings που φοβέριζε τους εχθρούς του μόνο με την όψη του. Σίγουρα θα ήθελα να τους ξαναδώ, και αν ποτέ κάνουν live με ορχήστρα, θα ήταν σίγουρα μαγικό.
Για το Rock Addiction: Ioannis Pippos